HyperTrans (18+)

Ostatniego wieczoru festiwalu Sacrum Profanum dosłownie przeniesiemy się do innego muzycznego krajobrazu, dzięki onomatopeicznemu utworowi Jennifer Walshe. Sinfonietta Cracovia pod batutą Lilianny Krych wykona także kompozycję Jacka Sotomskiego, badającą granice między tradycją a nowoczesnością w muzyce instrumentalnej. Następnie czeka nas muzyczny kalejdoskop z Barbarą Kingą Majewską i Spółdzielnią Muzyczną - od elegii Pawła Malinowskiego, przez hyperpopowe piosenki Jacka Sotomskiego, po minimalistyczne poszukiwania Oskara Tomali. Wspólnie odkryjemy, jak współcześni kompozytorzy interpretują otaczającą nas rzeczywistość.

W kolejnym na Sacrum Profanum koncercie Sinfonietty Cracovii pod batutą Lilianny Krych usłyszymy utwory Jennifer Walshe i od zawsze zafascynowanego jej twórczością Jacka Sotomskiego (jak sam mówił: „Tylko Jenny! <3”). Transinstrumentalizm Sotomskiego stawia pytania o aktualność i potrzebę istnienia nowej muzyki instrumentalnej w świecie zdominowanym przez instytucje, technologię i kulturę dostępną od ręki. Autor posłużył się w tym celu historyczną formą concerto grosso. Być może odpowiedzi przyniesie passenger Walshe, utwór onomatopeiczny, przestrzenny i akuzmatyczny, w którym między teatrem dźwięku i wyobraźni snuje się historia przesycona nostalgią, tęsknotą i wrażeniami wywoływanymi przez naturę.

‍

Nota Jacka Sotomskiego:

Transinstrumentalizm jest utworem nawiązującym do historycznego gatunku concerto grosso. Głosy solowe są realizowane przez solistki i komputer. Partia komputera poza uruchomieniem algorytmu na początku kompozycji nie zakłada żadnych ingerencji osób. Sinfonietta Cracovia będzie realizowała partię akompaniującą.

Tytuł kompozycji odwołuje się do powszechnych ostatnio w sztuce i filozofii poszukiwań przekraczających obowiązujące dyskursy i ich aktualizacji na początku trzeciego dziesięciolecia XXI wieku. Potrzeba nowych definicji często prowadzi do ruchów optujących za odcięciem się od historii (ale nie jej negacją) i budowaniu przyszłości w oparciu o zupełnie nowe struktury. Nowe społeczeństwa będą potrzebowały nowych zasad funkcjonowania. W takim razie czy muzyka historyczna ma jeszcze rację bytu? Czy instrumenty historyczne mają zastosowanie poza wykonaniami rekonstruującymi odległą przeszłość? Jak znaleźć miejsce na nowe instrumenty w przeinstytucjonalizowanym świecie? Czy w dobie perfekcjonizmu i idealnych nagrań audio-wideo, virtual reality i technologicznych symulakrów potrzebujemy jeszcze żywych osób na scenie?

Nota Jennifer Walshe:

Dorastałam na wybrzeżu Irlandii i spędziłam mnóstwo czasu w morzu i wokół niego. Nadal czuję się najbardziej sobą, gdy jestem przemoczona słoną wodą Atlantyku. Ten utwór opowiada o bieli i statyce, o szronie rozdrobnionym na aksamit i o milach do przebycia. Częściowo o wielkich granitowych skałach, pianie i śrubach napędowych, a dla mnie w końcu jest jasny. Nie ma sensu mówić, że chodzi o morze; nie chodzi też o Johna Franklina i poszukiwania Przejścia Północno-Zachodniego ani o jazdę do Dún Laoghaire, żeby po prostu popatrzeć na przypływający prom. Nie chodzi o powieści Patricka O’Briana o Aubreyu i Maturinie; nie chodzi o wiatr wznoszący się o dwa tony przez olinowanie, ani o ślad fosforescencji pozostawiony na morzu przez okręt liniowy, ani o lód zamarzający na wantach na Morzu Arktycznym. Nie chodzi o mojego dziadka, który wypłynął na północny Atlantyk w niebezpiecznych warunkach, próbując zdobyć odległą i niezamieszkaną wyspę Rockall dla Irlandii. Nie chodzi o Seajade, Tjoep ani Corsair, łodzie, na których spędziłam wiele godzin swojego życia, czy to zwisając na dziobie jako małe dziecko oślepione wodą i prędkością, czy w uprzęży próbując zrównoważyć wiatr moim nastoletnim ciałem. Nie chodzi o burze wokół Przylądka Horn, ani o turkusowe fale wody, ani o delfiny skaczące na bukszpryt, ani o śnieg spadający na góry lodowe. Nie chodzi o breję, ani o szklisty lód i mętny lód, ani o śnieg jak jastrząb na fałach, ani o żółtą mgłę, ani o turkot wioseł lub kryształków lodu.

Opis: KBF.

MOS znajduje się w odległości około 300 metrów od przystanku Teatr Bagatela.

Pierwszy utwór pierwszej części (18:00) zostanie wykonany w ciemności i z dużą ilością dymu (suchego lodu). Muzyka nie będzie głośna, a atmosfera będzie wymagała cierpliwości i skupienia.

W drugiej części (19:00) pojawią się niepokojące treści, w tym także wulgarny język. Z uwagi na to, rekomendujemy koncert osobom pełnoletnim.

Budynek jest przystosowany dla osób z niepełnosprawnością ruchową: posiada windę oraz szerokie przejścia między pomieszczeniami. Toalety i szatnia znajdują się na poziomie -1.

Koncerty nie są dostosowane do osób z niepełnosprawnością słuchu.

‍